ՎԵՐՋԱԼՈԻՅՍԻՆ

Բարակ ամպերը մաղում են ոսկի, 
Ջրերը անուշ հեքիաթ են ասում. 
Կարոտ է սիրտըս մտերիմ խոսքի, 
Հոգնատանջ հոգիս բախտ է երազում...

Լռին դաշտերի հանգիստը խոսուն 
Մի հեզ տխրության լույս է ըստվերում. 
Խաղաղ ջրերի վճիտ ալմասում 
Դողում է ոսկե ամպերի հեռուն։

Եվ իմ սրտի մեջ, այն խավարում էլ, 
Մի քաղցր վիշտ է մեղմաբար խոսում. 
Մեկը այնտեղ իր հեռուն է վառել, 
Որպես երկինքը ջրի ալմասում։

Քո քաղցր վիշտը, սիրտ իմ մենավոր, 
Քո վիշտն է փռված անհուն աշխարհում, 
Քո սերն է վառված, և՛ պայծառ, և՛ խոր, 
Քո խենթ կարոտն է ամեն տեղ լռում...