ՄՈՌԱՑԱԾ ՈԻՂԻՆ

Հեռու դղյակի քնքուշ թագուհին 
Ծաղիկների մեջ, լուսեղեն այգում 
Շրջում է և ինձ կանչում է կրկին, 
Ցերեկը տրտում, գիշերը անքուն 
Հեռու դղյակի քնքուշ թագուհին։

Կար մի դյութական ուրիշ ժամանակ,
Երբ նրա կանչի հըրաշքին հլու՝
Ես թողնում էի օրերըս մենակ
Եվ այս աշխարհից սլանում հեռու...
Կար մի դյութական ուրիշ ժամանակ...

Գինովցած մի այլ կյանքի խնդությամբ՝ 
Թողնում էի այս վայրերը թառամ, 
Սլանում, որպես լուսեղեն մի ամպ, 
Եվ փարում նրան, փայփայում նրան, 
Գինովցած մի այլ կյանքի խնդությամբ։

Հիմա չգիտեմ այն լուսե ուղին,
Բայց զգում եմ դեռ, զգում եմ՝ ինչպես
Հեռու դղյակի քնքուշ թագուհին
Կանչում է ինձ միշտ, կանչում է, բայց ես
Արդեն չըգիտեմ այն լուսե ուղին...