ՀՈԳՆԱԾՈԻԹՅՈԻՆ

Ես մի ճամփորդ եմ մթնում մոլորված, 
Ու հոգնած սիրտըս դարձել է խոնարհ. 
Չեմ ուզում կանչել ցնորքըս մեռած, 
Երազել գալիք ջրերի համար։

Ես չար հոսանքով մղված եմ հեռուն, 
Եվ անվերադարձ փակված է ուղին. 
Մի որբ մանուկ է հոգիս մոլորուն, 
Մատնված մութին և մառախուղին։

Մի անմայր մանուկ, հեկեկանքներից 
Հոգնած ու բեկված — ննջել է ուզում. 
Մի՛ վրդովեք դուք, մի՛ տանջեք նորից, 
Մի՛ տանջեք նորից — հանգչել է ուզում...