Այդ ո՞վ է
ասել՝ նորից
են սիրում:
Նորի՛ց
չեն
սիրում,
սիրում
են կրկի՜ն…
Ու երբ մինչևիսկ այլուրիս (դեռ տա՜ք)
Դու
նո՛ւյն
մարմինն
ես հիշում
բնազդով,
Երբ
հոտն
էլ սուրճի
նրա՛ն
հիշեցնում
Եվ քո գունազարդ քնի փոխարեն
Անքնություն է փռում սպիտակ.
Երբ
աստղերն
իրենք
կլորակ
սանրով
Մազերդ
են սանրում,
իսկ
դու
վերստին
Շոյանքի
սովոր
քո մազերի
մեջ
Նո՛ւյն
հանգստարար մատներն ես զգում.
Երբ
օտար
մեկի
շարժումի,
դեմքի
Նմանությունը հեռու-մոտավոր
Ոտներդ
է ասես
դնում
գիպսի
մեջ,
Իսկ
միտքդ
բեկում
այնպե՛ս
կտրական,
Ինչպես
լույսերի
վետվետումներից
Երկաթգծերն են կարծես ջարդոտվում.
Երբ
անձրևներից հողն ասես թթվում
Եվ ստիպում
է ռունգերո՜վ էլ զգալ,
Որ մենակ
ես դու
իբրև
մի…Իգրեկ,
Իսկ
ինչ-որ մի տեղ
կամ
հենց
քո կողքին
Կա մի Իքս
ուրիշ,
առանց
որի
դու
Խնդիր
չե՜ս
կազմի,
ո՛չ
էլ կլուծես,-
Մի՛շտ,
ամե՜ն
անգամ
պաշարում
է քեզ
Նույն
զգացումը
անճեղք
ու անդուռ,
Եվ հասկանում ես, որ մարդն, ի վերջո,
Նորի՛ց
չի սիրում,
սիրում
է կրկի՜ն,
Քանզի
կա մթին
մի կախյալություն
Ջղի
և արյան,
հոգու
և կրքի.
Քանզի
նռանը
հանման-գումարման
Այդ
մե՛նք
չենք
դնում
լուծվելիք խնդրում.
Քանզի
թեպետև
բախտ
մենք
ենք
փնտրում,
Բայց
բա՛խտը,
Բա՛խտը,
Բա՜խտն
է մեզ
ընտրում…
Ուստի մինչևիսկ սիրառատ հոգին
Նորի՛ց
չի սիրում,
սիրում
է կրկի՜ն....
|