Դու՝ վաղընջական հինավուրց բագին՝
Փակ շրթունքներով ու բաց աչքերով:
Ես՝ մի հեթանոս՝ առայսօր ծպտյալ:

Դու՝ հավերժաբուխ աղբյուր տասնակունք,
Քո ամեն մատից՝ մի ակըն ցայտիչ:
Իմ թաց աչքերի երկու ափերով՝
Եղեգնիկներով իմ թարթիչների,
Քո կամքից անկախ ըմպում եմ ես քեզ:

Անշարժությունը քո պիրկ ոտների
Դարձընում է ինձ մի խոյ օրուկված,
Որ պտտվում է չորսբոլորքը քո
Ողջ շառավիղով իր ոտնակապի:

Նա արածում է այն, ինչ աճում է
Իր ոտների տակ և քո շուրջբոլոր,
Բայց որոճում է… միայն քե՜զ ու քե՜զ
Ու բառաչում է… միայն քե՜զ համար:

Քո ստինքները՝ պարսատիկի պես,
Սպառնում են միշտ ջարդել գանգն իմ պիղծ,
Երբ ասում եմ քեզ, որ դրանք հետո
Կաղապար դարձան… սկիհի՜ համար:
Թվում է, թե քո շրթունքներն փակ
Ուր որ է պիտի բարկությամբ բացվեն,
Երբ ասում եմ քեզ, որ հետագայում
Քեզ գրկել տվին մի… թո՜ւխ մանուկի:

բայց ամեն անգամ խաղաղվում ես դու,
Երբ բաց աչքերիս երկու ափերով՝
Եղեգնիկներով իմ թարթիչների,
Քո կամքից անկախ ես ըմպում եմ քեզ:

Եվ հասկանում եմ, որ ամեն անգամ,
Երբ սկսվում է նո՜ր դարագլուխ,
ջանում եմ մի կերպ խուսափել քեզնից,
Իսկ դարագլխի ավարտի վրա՝
Ինքնակամորեն քե՜զ վերադառնում:

Անտեսանելի վերջի՜դ ժամանակ,
Անտեսանելի սկզբի՜ս պահին
Հանդիպում ենք մենք ու… տրվում իրար:
Եվ չե՜ն տեսնում մեզ… չի տենսում նույնիսկ
Ո՛չ պատվանդանըդ,
Ո՛չ կոշկատակըս…

Դու դիցուհի՞ ես:
Բայց և ի՜մն ես դու…